Cztery lata

Witajcie kochani czytelnicy.

Bloguje dla Was już cztery lata. Szybko ten czas upłynął. 

Co się w ciągu tych czterech lat zmieniło? Otóż bardzo dużo. Jeszcze cztery lata temu byłam cichą zamkniętą w sobie skromną dziewczyną. Dzisiaj jestem bardziej otwarta na ludzi i świat. Nie jestem zakompleksioną szarą myszką. Wiem czego chcę od życia. Przez te cztery lata zmieniłam swoje życie. Przeżyłam trochę wlotów i upadków. 

Pamiętam jak musiałam walczyć o to co dziś mam. O to by moje małżeństwo doszło do skutku. Walczyłam z bliskimi gdyż nikt z rodziny nie akceptował mojego wyboru. Ciągle tylko słyszałam ,że skomplikuje sobie życie. Nikt nie chciał słyszeć o tym,że jestem szczęśliwa. Nie było łatwo walczyć o miłość z całym światem,który był przeciwny. 

Największym jednak szokiem dla mnie była świadomość,że jestem w ciąży. Wiadomo nie jestem już młoda. Chociaż czterdziestka to fajny wiek,ale bycie matką w tym wieku ? Nie zabardzo mnie to cieszyło. No,ale cóż zrobić stało się. Byłam w ciąży. Przyzwyczaiłam się do myśli ,że będę matką. I nagle....

Wszystko prysnęło. Straciłam dziecko. Czułam wielką pustkę. Nic mi się nie chciało. Moje dziecko umarło,a ja razem z nim. Dotkliwie to przeżyłam. Miałam takie dni, że nic mi się nie chciało. Ból fizyczny po łyżeczkowaniu po poronieniu to był pryszcz. Gorszy był ból emocjonalny po stracie dziecka. Dziecka,którego nie było mi dane zobaczyć i dotknąć czy trzymać w ramionach. Miałam momenty załamania. Czasami jeszcze dziś to wszystko do mnie powraca jak bumerang. Nie umiem się pogodzić z tym co się stało. 

Przez te cztery lata bardzo się zmieniłam. Byłam zakompleksioną szarą myszką. Ci , którzy mnie znają z tamtego okresu mogą to potwierdzić. Dziś już wiem czego chcę w życiu. Potrafię walczyć o swoje. Życie mnie tego nauczyło. Życie to dobry nauczyciel tylko zbyt drogo bierze za lekcje, ale cóż zrobić takie właśnie jest to nasze życie.

Pamiętajcie kochani czytelnicy bez walki niczego nie osiągnięcie. Jeśli czujesz,że wybrałeś dobrą drogę walcz o to!!! 

To było na tyle kochani. Pozdrawiam i do następnego wpisu. Pa